bijna aan de rondtrip

Dat het leven hard kan zijn, maar evengoed " gewoon" verdergaat heb ik weer ondervonden. Kreeg bericht dat de heer Richard Wessels, mede bestuurslid van de VVEA (Vereniging Vrienden Eindhoven Airport) toch vrij onverwachts is overleden. Richard was al geruime tijd ziek, maar enkele maanden geleden toch nog kanker vrij verklaard. Helaas, de ziekte is teruggekomen, en hij was dermate verzwakt dat na een geslaagde operatie, zijn hart het heeft begeven.

Maar als gezegd, het leven gaat door.
Was in laatste bericht nog vergeten te vermelden dat Mark en ik op de terugweg zondag een autodealer zagen waar de nieuwe Tata Nano werd geshowd ! Dat is dat kleine autotje dat rond de Eur 1600 moet gaan kosten.... Nou, het is echt een volwaardige auto, en het schijnt ook dat Tata meer dan 100 patenten heeft aangevraagd op de productie. Zal binnenkort een foto plaatsen met Mark achter het stuur.
Zondag avond een ander fenomeen : het onweerde en regende !!!! Ja ja. Nou schijnt dat tot 2 jaar geleden heel normaal te zijn geweest, zo'n 2 maanden voor de moesson kregen ze hier de pre-mossoon rains. De laatste 2 jaar dus niet, en ja hoor, global warming was de schuldige. Maar gelukkig, alles is weer " back to normal ". En ook de dagen erna zo rond 8 uur 's-avonds komt er een fikse tropische regenbui, en om 11 uur is het weer afgelopen. Alles ziet er wat schoner uit nu. Overdag is het heet, en het koelt bij de buien ietwat af. Lekker ! De kranten vermelden het wel, met foto's, elke dag, want een bijzonderheid blijft het blijkbaar.
Hebben gisteren de school van Silke bezocht. Die ligt ruim een half uur rijden hier vandaan, en na 3 minuten rijden zitten we al helemaal buiten de stad. Ze wonen dus echt aan de rand. Die school is heel groot, veel gebouwen, veel groen, in een Engels/Romeinse stijl, heel appart. Ook daar zullen we nog foto's van plaatsen.
Cindy en Marijke zijn gisteren, en ook nu weer, aan het shoppen en ik ga Rens straks van school halen.

Tja, hoe is India, hoe leven ze hier. Heel complex. Ik laat het aan Cindy over om te vertellen hoe haar dagen zijn ingevuld, maar ik vindt dat ze alle 4 geweldig zijn aangepast, en heel goed met het totaal ander leven hier omgaan.
De cultuur is totaal anders, ik heb er veel over gelezen voor ik hier kwam, hoor van Mark en Cindy heel veel verhalen, maar je ziet uiteraard zelf ook wel hoe het er hier aan toe gaat. Communiceren met deze mensen vergt heel veel geduld, en je moet echt leren hoe en wat ze bedoelen. Je moet er ALTIJD van uit gaan dat ze alleen zeggen/antwoorden wat ze denken dat jij WILT horen.....! Dus vaak een vraag herhalen (je krijgt altijd een ander antwoord dan de eerste keer...)en andere woorden gebruiken.
Uiteindelijk kom je er wel uit.
Plus hun engels is ietwat anders dan het onze....(om het maar heel vriendelijk te zeggen)
Met de armoe moet je leren omgaan, wat wil zeggen : negeren. Althans naar buiten toe. Ook Indiers zelf zeggen dat je anders het systeem in stand houdt. De aalmoes die je geeft, verdwijnt altijd in andermans zak. Zeker als het kinderen betreft. Die kun je het beste een snoepje geven, zijn ze heel dankbaar, en het komt direct bij de goede persoon = het kind.
Je ziet hier eindeloos veel brommers/kleine motoren, en meestal zitten er meerdere mensen op (tot wel 4 aan toe): Indiase logica : alleen de bestuurder draagt een helm (verplicht) de rest niet....!!!!
Dus ook de vrouwen en kleine kinderen achterop niet.....
En de bestuurder is altijd een man.....
Je leest in de kranten ook nog steeds over bizarre culturele uitwassen :als de familie van een echtgenote niet meer kunnen voldoen aan de steeds hogere eisen van een bruidschat (aan de - familie van - de man) wordt de vrouw gewoonweg "opgeruimd" , door de man of diens familie, vaak is dat verbrandt, en kan de man (of familie) op zoek naar weer een andere troffee = melkkoe....! En dit komt veel vaker voor dan ons lief is. Zeker op het platteland. Dit omdat scheiden eenvoudigweg onmogelijk is. In de meeste talen hier in dit land is er zelfs geen woord voor....
En zo kan ik nog wel een tijdje doorgaan.
Maar goed, wij gaan morgen (heel) vroeg op pad, en gaan de rest van India eens verkennen. Kijk er echt naar uit. Ondanks alle rare toestanden begin ik een beetje in de ban van dit land te raken....
Tot de volgende keer maar weer. Oh ja, wanneer dat is weet ik echt niet, jullie zien wel !